Unreal past, subjunctive w języku angielskim
Unreal past, czyli przeszłość nierzeczywista... Nic dziwnego, że Tolkien wybrał angielski do napisania swojej Trylogii — w końcu jak inaczej można opisać Śródziemie? ;) A tu sama gramatyka przychodzi z pomocą...
OK, może niekoniecznie to była główna przyczyna, ale pofantazjować zawsze można. Tym bardziej, że form unreal past używamy właśnie wtedy, gdy mówimy o sytuacji, na temat której jedynie snujemy przypuszczenia, nie wiemy na pewno, zastanawiamy się „co by było, gdyby...” lub wyrażamy swoją opinię na jakiś temat.
Jak wygląda unreal past podpowiada już sama nazwa — w zdaniu musi pojawić się czas przeszły, który nie jest prawdziwym czasem przeszłym. Na przykład:
| playEkhm... I do not want to sound offensive, but it's time you washed your socks... | Nie chciałabym, żeby to zabrzmiało obraźliwie, ale czas, żebyś uprał skarpetki. |
Zdanie odnosi się do teraźniejszości — coś w tym momencie każe mi sądzić, że te skarpetki są trochę... nieświeże. Ale czasownik wash ma formę czasu przeszłego. I na tym właśnie unreal past polega. Oto po czym rozpoznamy, że unreal past ma się znaleźć w zdaniu:
| playIt's time | pora/czas żeby coś się wydarzyło |
| playIt's high time | najwyższy czas, żeby (mocniejsza opinia) |
| playwould rather | wolałabym |
| playIf | gdybym * |
| playIf only | gdybym tylko * |
| playWish | chciałabym /żałuję, że ** |
| playSuppose | załóżmy, że / przypuśćmy, że |
| playAs though | tak jakby / jak gdyby |
| playAs if | tak jakby / jak gdyby |
| playIt's time you washed your jeans, too. | Powinieneś też uprać swoje dżinsy. |
| playIt's high time you learned how to browse the Internet. | Powinnaś w końcu nauczyć się, jak korzystać z Internetu. |
| playI'd rather you paid me now. | Wolałabym, żebyś mi teraz zapłacił. |
| playIf I had more money, I would get my own jet. | Gdybym miał więcej pieniędzy, miałbym swój odrzutowiec. |
| playIf only I were beautiful and brainy! | Gdybym tylko była piękna i mądra! |
| playSuppose you failed the finals, then what? | Załóżmy, że oblewasz egzaminy. Co wtedy? |
| playShe behaves as though she were some movie star. | Zachowuje się, jakby była co najmniej jakąś gwiazdą. |
| playShe is nodding as if she knew what I am talking about. | Ona przytakuje tak, jakby miała pojęcie o tym, o czym mówię. |
| playWe would rather you didn't ask us such questions. | Wolelibyśmy, żebyś nie zadawał nam takich pytań. |
Podsumowując: unreal past odnosi się do teraźniejszości, opisuje nasze wrażenia, przypuszczenia, preferencje czy życzenia, ale żeby podkreślić dodatkowo fakt, że nie jest to RZECZYWISTOŚĆ, a jedynie nasze gdybania, używamy czasu przeszłego. Że zdanie w unreal past nie jest FAKTEM, a jedynie PRZYPUSZCZENIEM, widać najlepiej po formach przeszłych czasownika to be. Kiedy używamy go w unreal past we wszystkich osobach można użyć formy were.
| playIf I were rich... | Gdybym był bogaty... |
| playHe laughs as if he were/was crazy | Śmieje się, jakby zwariował. |
* W przypadku zdań z if należy odnieść się do drugiego okresu warunkowego (nieprzypadkowo akurat II warunkowy jest często omawiany razem z unreal past — podlega dokładnie tym samym zasadom: odnosi się do teraźniejszości nierealnej i dlatego wyraża się ją czasownikiem w czasie przeszłym).
** Wish zostanie omówione dokładniej w oddzielnej zakładce.