No, nie jest to prosta sprawa, ale mimo wszystko pisownia angielska jest duzo bardziej logiczna niz sie moze wydawac. Skojarzenie roznych zestawien literek z dzwiekami zabierze duzo czasu, ale kilka takich prawidlowosci powinnas poznac w ciagu pierwszego roku nauki, tka po prostu \"samo przez sie\".
Jedyna ksiazka, jaka mi przychodzi na mysl, to podrecznik wymowy angielskiej wydawnictwa Philip Wilson (autorstwa Bronislawy Balutowej - uwaga: jej nazwisko nie pojawia sie na okladce). Sa tam dobrze zestawione tabelki pokazujace, jakie litery odpowiadaja poszczegolnym dzwiekom. To znaczy, ze bedziesz sie musiala nauczyc symboli fonetycznych roznych dzwiekow mowy, ale to kiedys ci sie przyda.
Jezeli chodzi o te dwa przyklady, ktore podalas, to moge powiedziec, ze wymowa \"al\" jako /o:/ (tzn. dlugie o) jest dosc regularna, np. small, talk, walk. Wymowa \"o\" jako /u:/ jest rzadka, dotyczy slowa \"who\" i pochodnych (np. whose - czyj) oraz kilku innych slow (np. move albo lose).
Najprostsza rada, jakiej moge udzielic: jezeli po literze oznaczajacej samogloske wystepuja dwie spolgloski lub spolgloska i koniec wyrazu, to taka litere wymawia sie prawie jak po polsku, natomiast jezeli po samoglosce jest zestaw spolgloska+samogloska, to taka samogloske wymawia sie jak w alfabecie: a jako/ei/, e jako /i:/ itp.
Por. cod /kod/ - code /koud/
Niestety, oprocz tej prostej zasady istnieja tez grupy liter, ktore wymawia sie nieco inaczej, no chociazby w tym slowie \"all\", gdzie \'powinno\' byc /al/, a nie /o:l/. Allbo \"love\", ktore sie wymawia z takim specjalnym /a/, a nie /ou/.
W dodatku sa znaczne roznice miedzy wymowa brytyjska i amerykanska, a takze miedzy roznymi regionami, a nawet miastami w Wlk. Brytanii i USA, o takich Indiach nie wspominajac.
Powolutku.