Unreal past, subjunctive w języku angielskim

Unreal past, czyli przeszłość nierzeczywista... Nic dziwnego, że Tolkien wybrał angielski do napisania swojej Trylogii — w końcu jak inaczej można opisać Śródziemie? ;) A tu sama gramatyka przychodzi z pomocą...

OK, może niekoniecznie to była główna przyczyna, ale pofantazjować zawsze można. Tym bardziej, że form unreal past używamy właśnie wtedy, gdy mówimy o sytuacji, na temat której jedynie snujemy przypuszczenia, nie wiemy na pewno, zastanawiamy się „co by było, gdyby...” lub wyrażamy swoją opinię na jakiś temat.

Jak wygląda unreal past podpowiada już sama nazwa — w zdaniu musi pojawić się czas przeszły, który nie jest prawdziwym czasem przeszłym. Na przykład:

Zdanie odnosi się do teraźniejszości — coś w tym momencie każe mi sądzić, że te skarpetki są trochę... nieświeże. Ale czasownik wash ma formę czasu przeszłego. I na tym właśnie unreal past polega. Oto po czym rozpoznamy, że unreal past ma się znaleźć w zdaniu:

Podsumowując: unreal past odnosi się do teraźniejszości, opisuje nasze wrażenia, przypuszczenia, preferencje czy życzenia, ale żeby podkreślić dodatkowo fakt, że nie jest to RZECZYWISTOŚĆ, a jedynie nasze gdybania, używamy czasu przeszłego. Że zdanie w unreal past nie jest FAKTEM, a jedynie PRZYPUSZCZENIEM, widać najlepiej po formach przeszłych czasownika to be. Kiedy używamy go w unreal past we wszystkich osobach można użyć formy were.

* W przypadku zdań z if należy odnieść się do drugiego okresu warunkowego (nieprzypadkowo akurat II warunkowy jest często omawiany razem z unreal past — podlega dokładnie tym samym zasadom: odnosi się do teraźniejszości nierealnej i dlatego wyraża się ją czasownikiem w czasie przeszłym).

** Wish zostanie omówione dokładniej w oddzielnej zakładce.