Czasowniki modalne w języku angielskim

We wstępie do działu poświęconego czasownikowi możecie przeczytać, że w języku angielskim jest grupa czasowników, tak zwanych czasowników modalnych, które zachowują się nieco inaczej niż czasowniki podstawowe. Czym się charakteryzują?

Czasowniki modalne to czasowniki, które są pod względem gramatycznym samodzielne, czyli nie potrzebują operatorów, żeby utworzyć pytania czy przeczenia. Poza tym, są nieodmienne, tzn. bez względu na to, w której pojawiają się osobie, nie przyjmują żadnych końcówek. Nie można ich zastosować w jakimś czasie w taki sam sposób, w jaki używamy czasowników podstawowych. Aby funkcję, którą wyrażają, odnieść do przeszłości, trzeba zastosować jakiś zabieg, który najczęściej polega na zastąpieniu czasownika modalnego innym, zwykłym czasownikiem. Wreszcie — nie stawia się za nimi to przy bezokoliczniku, czyli powiemy:

Do czasowników modalnych zaliczymy na przykład: may, can, should, would.

Czasowniki modalne służą do wyrażania opinii, emocji, przypuszczeń. Za ich pomocą możemy również zakazywać, prosić, pozwalać, mówić o obowiązkach i umiejętnościach. Nie wyrażają samych czynności, a tylko są do nich dodatkiem, komentarzem.

Porównajmy przykłady:

Tutaj czasownik modalny can mówi nam coś dodatkowego o czynności pływania — że ja tę czynność potrafię wykonywać.

Popatrzmy na jeszcze jeden przykład:

W pierwszym zdaniu stwierdzamy obecność książki. W drugim, przez użycie czasownika must, wyrażamy przypuszczenie, że książka gdzieś się znajduje.

Samo zapamiętanie, który czasownik co wyraża, nie byłoby pewnie takie trudne. Dlaczego zatem czasowniki modalne uważane są często za problematyczne? Sęk w tym, że jeden czasownik modalny może służyć do różnych zadań (widać to już w naszych przykładach z must i can powyżej), albo — patrząc odwrotnie — jedno zadanie można zrealizować kilkoma czasownikami modalnymi, przy czym czasami ich funkcje się całkiem pokrywają, a innym razem częściowo wykluczają.
Temat zatem rzeczywiście jest obszerny, ale do opanowania.